Rosalía de Castro

Hoje de manha vinha a ouvir a radio SER e estavam a falar de uma poetisa galega chamada Rosalía de Castro que eu sinceramente nao conhecia. Hoje celebra-se o 175º aniversario do seu nascimento e com esse propósito passaram em versao musical um poema seu que me ficou na cabeça.
É um poema emigrante, que puxa à saudade (ou à "morriña" como dizem os galegos...).

Aqui fica "Adiós rios, Adiós fontes":

Adiós, ríos; adios, fontes; adios, regatos pequenos; adios, vista dos meus ollos: non sei cando nos veremos. Miña terra, miña terra, terra donde me eu criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantei, prados, ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu contento, muíño dos castañares, noites craras de luar, campaniñas trimbadoras, da igrexiña do lugar, amoriñas das silveiras que eu lle daba ó meu amor, camiñiños antre o millo, ¡adios, para sempre adios! ¡Adios groria! ¡Adios contento! ¡Deixo a casa onde nacín, deixo a aldea que conozo por un mundo que non vin! Deixo amigos por estraños, deixo a veiga polo mar, deixo, en fin, canto ben quero... ¡Quen pudera non deixar!
Mais son probe e, ¡mal pecado!, a miña terra n'é miña, que hastra lle dan de prestado a beira por que camiña ó que naceu desdichado. Téñovos, pois, que deixar, hortiña que tanto amei, fogueiriña do meu lar, arboriños que prantei, fontiña do cabañar. Adios, adios, que me vou, herbiñas do camposanto, donde meu pai se enterrou, herbiñas que biquei tanto, terriña que nos criou. Adios Virxe da Asunción, branca como un serafín; lévovos no corazón: Pedídelle a Dios por min, miña Virxe da Asunción. Xa se oien lonxe, moi lonxe, as campanas do Pomar; para min, ¡ai!, coitadiño, nunca máis han de tocar. Xa se oien lonxe, máis lonxe Cada balada é un dolor; voume soio, sin arrimo... ¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios! ¡Adios tamén, queridiña!... ¡Adios por sempre quizais!... Dígoche este adios chorando desde a beiriña do mar. Non me olvides, queridiña, si morro de soidás... tantas légoas mar adentro... ¡Miña casiña!,¡meu lar!

Para mais informaçoes da poetisa:
Rosalía de Castro na Wikipedia

Isabel Stilwell

Escrevo este post para agradecer à Isabel Stilwell (e família) este fantástico livro que ando a ler todas as noites ao Guilherme. Sao pequenas histórias fora das normais histórias de encantar do Hans Christian Andersen (que também gosto muito by the way), muito quotidianas e familiares e que nesse minuto e meio que duram nos divertem muito.

Digo que nos divertem apesar de ter a certeza que o Guilas nao tá a entender absolutamente nada... Esse é o momento em que ele começa a encostar a cabeça nos lençóis, a dar umas voltas sobre si mesmo e a fazer aqueles tipicos sons de pré-sono.

 Menos mal que há 3 volumes porque já estamos a acabar o primeiro...